Rozdział 3

    Obudziłam się o 10.00. Pierwsza myśl, która przyszła mi do głowy to Lou. Podobał mi się już wcześniej, ale teraz jak go poznałam to chyba się zakochałam. Gdy patrzyłam w jego oczy to cała się rozpływałam i ten jego uśmiech.. Ale boję się, że on nie czuję tego samego do mnie. Na razie nic mu nie powiem o moich uczuciach.
   Ubrałam jeansy, pomarańczowy podkoszulek i czarne trampki. Włosy spięłam w koka. Zaraz potem, poszłam sobie zrobić śniadanie, przeciętne kanapki. Gdy wyjmowałam jedzenie z lodówki zauważyłam, że wisi na niej kartka, była od mamy:

"Olu wyszliśmy z Richardem pozwiedzać Londyn. Tommy chyba jeszcze śpi, jakbyś mogła to gdzieś go zabierz, może do wesołego miasteczka, widziałam jedno blisko naszego domu? Będziemy około 19.00. Całuje, mama."

- O już wstałeś?- zapytałam Tommiego, który wszedł do kuchni.
- Zrobisz mi coś do jedzenia?- spytał mnie sennym głosem.
Zrobiłam płatki z mlekiem, a potem powiedziałam mu plany na dzisiejszy dzień.
- Pójdziemy dzisiaj do wesołego miasteczka! - wykrzyknęłam.
Tommy strasznie się ucieszył. Zjadł jak najszybciej potrafił płatki, przytulił mnie i poszedł się ubrać. Po dziesięciu minutach był już gotowy.

                                                                     ***

   Właśnie mieliśmy wychodzić, lecz nagle ktoś zadzwonił do drzwi. Był to Lou. Spytał się mnie czy nie poszłabym z nim na spacer. Nie pokazałam tego po sobie, ale w środku tak się cieszyłam z jego przyjścia, że myślałam, że zacznę krzyczeć z radości, ale się opanowałam.
-Niestety nie. Idę z moim młodszym bratem do wesołego miasteczka- odparłam spokojnym tonem- Ale jak chcesz to możesz pójść z nami. Zgadzasz się Tommy?
Pokiwał głową na zgodę.
-Z chęcią pójdę- powiedział Lou i się uśmiechnął tym swoim czarującym uśmiechem.
Wyszliśmy z domu. Rozejrzałam się za naszą dzisiejszą atrakcją. Było ją widać na pierwszy rzut oka. Było to inne wesołe miasteczko niż w Polsce. O wiele więcej atrakcji, większe kolejki górskie i były też takie atrakcje jakich nigdy nie widziałam u nas. Dla Tommiego to był po prostu raj.
   Na początku poszliśmy kupić sobie watę cukrową. Tomlinson wziął sobie największą i od razu wpychnął ją do buzi.
-Masz coś na twarzy.- zachichotałam.
Wytarł twarz i też się zaśmiał.
Następnie wybraliśmy się na karuzelę. w sumie to poszedł tam sam Tommy.
   Korzystając z wolnej chwili ja i Lou poszliśmy na kolejkę, na którą mój kochany braciszek, by nie mógł wejść. Na szczęście nie było zbyt długiej kolejki. Od razu wsiedliśmy do wagonika.
   Kolejka ruszyła w górę, aż w końcu nadszedł mój ulubiony moment, zjazd w dół. Z góry zobaczyłam, że zjazd jest bardziej stromy niż te na których zjeżdżałam w Polsce. Trochę się przestraszyłam. Kolejka zaczęła posuwać się w dół, jechaliśmy strasznie szybko. Ze strachu objęłam Louisa.
- Przepraszam.- powiedziałam lekko zawstydzona
- Nic nie szkodzi. Przecież to nic złego.- odparł
    Na twarzy pojawiły mi się rumieńce. Czasami wciąż nie mogłam uwierzyć, że siedzę koło niego. W końcu jeszcze niedawno oglądałam go tylko w komputerze, a teraz rozmawiałam z nim twarzą w twarz. To wszystko wyglądało jak sen. Jest przecież tyle fanek, które chciałyby być na moim miejscu, ale to przytrafiło się akurat mnie.
    Wysiedliśmy z kolejki i pobiegliśmy po Tommiego pod karuzelę. Nie było go. Jeszcze raz przejrzałam wszystkie osoby wokół, ale nigdzie go nie widziałam. Nie no nie mogę zgubić brata drugiego dnia pobytu tutaj. Zaczęłam szukać z Louisem po całym miasteczku, ale nie mogłam nigdzie znaleźć mojego brata.        
  Postanowiliśmy się z rozdzielić.

                                                                        ***

  Minęła już jakaś godzina i wciąż nie znalazłam Tommiego. Szłam zapłakana do miejsca, w którym mieliśmy się spotkać. Nie było jeszcze Louisa. Poczekałam chwilę i w końcu zauważyłam go w oddali. Trzymał kogoś za rękę.
   Wybuchnęłam z radości. Lou szedł z Tommim obok. Zaczęłam biec w ich stronę. Gdy dobiegłam do nich mocno przytuliłam Tommiego.
-Kocham Cię, kocham! Gdzie ty byłeś? To moja wina, nigdy sobie tego nie wybaczę, że o mało co cię nie zgubiłam!- mówiłam zapłakana
-Znalazłem go koło clowna z balonami.- odpowiedział za niego Louis
-Bardzo ci dziękuję, Lou. Nie wiem co bym bez ciebie zrobiła.- powiedziałam i  przytuliłam się do niego
   Poszliśmy już do domu. Zamierzałam nie mówić o tym mamie. Zdenerwowała by się tylko nie potrzebnie.
Wróciliśmy do domu.
-Do jutra!- pożegnałam się
-Poczekaj chwilę, powinniśmy chyba już wymienić się swoimi numerami telefonu, prawda?- spytał się
-No tak już daję!- uśmiechnęłam się
Wymieniliśmy się numerami i poszliśmy już do swoich domów.
   Weszłam do przedpokoju i powiedziałam Tommiemu, żeby nic mówil mamie i Richardowi o tym co się stało. Zdenerwowali by się tylko nie potrzebnie. Obiecał, że zatrzymamy to dla siebie.
-Jak w wesołym miasteczku?- spytała się mama
-Super! Jedliśmy watę cukrową i byłem na karuzeli!- wykrzyknął Tommy
Chyba nie powie nic co tak naprawdę się jeszcze wydarzyło. Kamień spadł mi z serca. Obiecałam sobie, że już nigdy nie doprowadzę do takiej sytuacji. 

__________________________________________
Nie miałam zbyt weny na ten rozdział, ale jak zobaczyłam tyle miłych komentarzy postanowiłam napisać go jak najszybciej! :D Naprawdę wam dziękuję za te komentarze, za dobre i też za złe. Zrobiłam też kilka poprawek w poprzednich, dodałam kilka zdań, zrobiłam akapity, tak jak w jednej uwadze, starałam się pisać lepiej. :)